Je stapt een hotelkamer binnen. Luxe, strak, uitnodigend. Het bed? Een wolk van zacht wit linnen.
De badkamer? Een droom van een sunshower inloopdouche én een gigantisch bubbelbad waar je met gemak een fles champagne in kunt leegdrinken.
En daar begint de strijd..
Je bent moe, je wilt relaxen. Maar hoe?
Douch je snel en nestel je je in dat goddelijke bed? Óf laat je het bad vollopen en dompel je je onder in ultieme luxe?
Het klinkt als een simpel dilemma, maar dat is het niet voor mijn ADD-brein.. Mijn hoofd maakt er een complete high-stakes overweging van.
- Het bed lonkt. Maar wat als ik spijt krijg dat ik niet heb gebadderd? Dit hotel heeft waarschijnlijk betere badkuipen dan ik ooit nog tegenkom.
- Het bad is verleidelijk. misschien duurt het te lang om vol te lopen. Misschien word ik halverwege onrustig & wil ik ineens toch douchen.
- De douche is een veilige keuze. Maar als ik me nu vastleg op douchen, dan sluit ik het bad dus definitief uit. En wat als ik morgen wel zin heb, maar geen tijd meer?
En zo sta ik daar.. Handdoekkie om.. Bevriezend.. Twijfelend.. Want in mijn hoofd heeft élke keuze gevolgen, die ik NU moet overdenken.
Welkom in de hel die keuzestress heet.
Mijn ADD-brein is niet gewoon besluiteloos. Nee, het is een volledige X-Factor jury, maar echt bij elke keuze die ik moet maken. En dat gaat zo:
1. Te veel opties = ERROR!
Had ik maar gewoon één optie. Maar nee, die hersenpan van mij wilt ALLE opties overwegen. Ik kan niet simpelweg een drankje bestellen. Nee, ik analyseer de complete cocktailkaart, de sterkte van de drank, of ik dorst heb of gewoon iets lekkers wil & of ik er spijt van ga krijgen als ik de verkeerde kies.
2. Impulsiviteit vs. eindeloos twijfelen.
Soms kies ik binnen 0,2 seconden. “Ja, ik ga dit belachelijk dure ding kopen!” Om er vervolgens na een paar dagen een zenuwinzinking over te krijgen.
Andere keren stel ik keuzes zo lang uit dat deze voor mij wordt gemaakt. “Oh, die bar is al dicht? Nou, dan hoef ik ook geen cocktail meer te kiezen.”
3. FOMO aka de angst voor de betere optie.
Ik wil niet gewoon kiezen. Neeee.. Ik wil de perfecte keuze maken. De optie waarbij ik geen seconde spijt krijg, de ultieme ervaring, het beste resultaat. Alleen die zekerheid krijg je nooit. En dat kan mijn brein maar moeilijk accepteren.
4. Prioriteiten? Wat zijn dat?
Voor mijn hoofd is alles even belangrijk. Kies ik het verkeerde ontbijtbuffet-item? Grote kans dat ik die fout m’n hele leven meedraag. Maar die mail die ik nog moet beantwoorden? Oh ja, die vergeten we ff....
Hoe ik mijzelf uit keuzestress trek:
Omdat ik nou eenmaal niet voor eeuwig in een handdoek kan blijven twijfelen, hoewel....
Anyway, ik heb wat life hacks ontwikkeld inmiddels en deel deze met alle liefde met jullie.
✅ Beperk mijn keuzes – Maximaal drie opties. Geen 27 cocktails op de kaart, maar 'Wil ik iets fris, iets zoets of iets sterks?' BAM, opgelost!
✅ Zet mijn timer – 5 minuten. Kiezen. Beslissen. Klaar. De wereld vergaat niet als ik een verkeerde cocktail bestel.
✅ Gooi een muntje op – Niet om het lot te tarten, maar om mijn instinct te testen. Hoop ik op ‘kop’? Dan weet ik eigenlijk al wat ik wil.
✅ Accepteer dat er geen perfecte keuze is – Soms blijkt een keuze helemaal kut, maar dan heb je tenminste een goed verhaal.
Mijn ADD-hoofd en keuzestress blijven een vervelend duo, maar ik leer steeds beter hoe ik mijzelf een schop onder m’n kont kan geven.
Oh, en dat bad? Uiteindelijk besloot ik gewoon allebei te doen.. Kiezen is overrated.
Herkenbaar? Of twijfel je nog of je gaat reageren?
Dat mag ook. Geen stress. Of juist wel. Jij kiest😛
Liefs,
Mandy
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Mandy, ik heb je blog weer bijgelezen en heb veel respect voor hoe jij alles doet. Kanjer! En wat schrijf je supermooi zeg!❤️
Weer geweldig geschreven lieverd trots op je hoe je het doet...