Het is regenseizoen in Mandy’s kleurrijke jungle & ik ben mijn survival schoenen ergens tijdens deze reis verloren. Althans, zo voelt het momenteel eventjes. De paden die ik bewandel, worden steeds modderiger & glibberiger. Alsof de jungle mij dwingt om stil te staan en te reflecteren, terwijl ik eigenlijk het liefst wil blijven rennen.
Op zijn plaats vallende puzzelstukjes hebben namelijk ook een keerzijde. Het is verhelderend om jezelf beter te leren kennen, maar wanneer je midden in een verwerkingsproces zit, kan die helderheid óók overweldigend zijn. Dit zag ik niet aankomen.. En toch, in de storm, met een hoofd vol gedachten en een hart dat zoekt naar balans houd ik mijzelf staande.
Laatst vroeg iemand mij: "Waarom wil jij altijd zo bikkelen en alles zelf maar doen?"
Een confronterende vraag, eentje die mij dwong tot een stukje zelfreflectie. Want inderdaad, waarom? Waarom dat constante streven, die drang om alles zelfstandig op te lossen, om het gewicht van de wereld op mijn schouders te dragen?
Het antwoord heb ik nog niet gevonden. Maar wat ik wél weet, is dat ik mijzelf vaak (onnodig) te veel druk opleg. Niet omdat het moet, maar omdat het diep in mij zit verankerd.
Misschien is het omdat mijn brein hunkert naar prikkels, altijd op zoek naar die volgende dopamine-boost. Misschien komt het doordat keuzestress mijn trouwe metgezel is en mijn impulsieve randje ervoor zorgt dat ik vaak ‘ja’ zeg tegen alles wat op mijn pad komt, zonder mij te realiseren hoe tijdrovend sommige beslissingen kunnen zijn.
Herkenbaar? Dit is de ADD’er in mij! Dat is mij de laatste maanden wel duidelijk geworden na het verslinden van talloze boeken.
En dan is er nog dat strebertje in mij.. Die verknipte versie van mijzelf die altijd hongerig is naar succes, naar groei, naar een volgend doel. Een karaktereigenschap? Absoluut! Maar ergens diep vanbinnen weet ik ook dat het voortkomt uit de reis die ik al heb afgelegd. De lessen die ik heb geleerd. De keren dat ik ben gevallen, weer ben opgestaan & heb doorgezet.
Misschien is het tijd om een ander pad te proberen. Misschien hoef ik niet altijd te blijven rennen. Misschien mag ik mijzelf ook eens toestaan om in de modder te staan, stil te zijn, en te voelen welke richting ik nu eigenlijk ECHT op wil.
Om positief te eindigen, want het is heus niet allemaal kommer & kwijl momenteel..
Het mooie aan zelfreflectie is dat je stiekem ook je persoonlijke groei analyseert. Sinds kort kan ik huilen in plaats van boos worden & het lukt mij steeds beter om woorden eerst door mijn hersenpan te laten gaan voordat ik ze de wereld in slinger.
And I am f*cking proud of it!
Wat ik je mee wil geven.. Je hoeft niet altijd de sterkste te zijn. Je hoeft niet altijd te bikkelen. Soms is stilstaan ook vooruitgang.
En weet je? Zelfs in het regenseizoen bloeit er nog altijd iets moois!🌺🌧️
Liefs,
Mandy
Reactie plaatsen
Reacties
Een heel mooi positief einde van deel 13 ...Je mag trots op jezelf zijn 💪❤️🔥🥰
Toppertje