Tijd om te slapen! – Mijn brein: "Hold my cocktail!"
Ik lig in bed. Het is donker, stil, en mijn lichaam zendt duidelijke signalen uit dat het tijd is om te slapen. Mijn brein daarentegen? Die heeft besloten om een afterparty te organiseren.
✦ ‘Heb ik die mail nou écht verstuurd?’
✦ ‘Hoe slapen Bengaalse poezen eigenlijk? Hebben ze liever een kussen of een doos?’
✦ ‘Misschien moet ik een nieuwe cocktail uitvinden. Wat zou er gebeuren als ik gin, koffie en frambozen combineer?’
Ondertussen zweven er boven mijn hoofd denkbeeldige discoballen, klinken er onzichtbare beats en nippen mijn katten aan mijn cocktailtje. Mijn hoofd weigert de ‘uit-knop’ te vinden, maar waarom werkt slapen bij ADD’ers zo anders? En misschien nog wel belangrijker: hoe kan ik deze breinrave op een normale tijd laten eindigen?
Waarom is slapen met ADD zo’n disco?
Laten we eerlijk zijn: mijn ADD-brein & slaap zijn geen beste vrienden:
- Mijn hoofd organiseert een nachtelijke brainstormsessie.
Overdag ben ik afgeleid door van alles, maar zodra ik in bed lig, denkt mijn brein: ‘Yes, nu is het eindelijk rustig! Tijd om ALLES te verwerken.’
Van belangrijke taken (zoals een rekening betalen) tot complete onzin (zoals het onderzoeken van de evolutionaire voordelen van poezenpatronen) – mijn gedachten trekken een fles champagne open en feesten door tot in de vroege uurtjes.
- Het "nog even"- syndroom. (oftewel: hoe ik per ongeluk een nachtuil werd)
Dit heet officieel revenge bedtime procrastination, maar laten we eerlijk zijn: het is gewoon "de illusie dat ik controle heb over de tijd".
- ‘Nog even één aflevering kijken.’
- ‘Nog even 10 minuten scrollen.’
- ‘Nog even een cocktailrecept verzinnen dat niemand nodig heeft.’
Resultaat? Voor ik het weet, is het half drie ‘s nachts en ben ik in mijn hoofd een complete businesscase aan het opstellen voor een tropische cocktailbar in mijn eigen woonkamer.
- Mijn hersenen en melatonine hebben relatieproblemen.
Mijn hersenen managen dopamine en melatonine alsof het een slechte romcom is: ze missen constant hun moment samen. Overdag is dopamine nergens te bekennen, maar ‘s avonds denkt het ineens: "Hee, laten we NU creatief en productief worden!" Ondertussen probeert melatonine me zachtjes in slaap te sussen, maar die wordt compleet overstemd door de Bengaalse poes die in mijn hoofd een cocktailbar opent.
Welke gevolgen heeft dit slaaptekort?
(oftewel: waarom ik soms overdag functioneer als een glitchende Sims-karakter)
Je zou denken dat mijn brein zichzelf een keer zou vermoeien, maar nee. Het is een eindeloze cyclus:
- Mijn concentratie verdwijnt sneller dan mijn motivatie om routines vol te houden.
- Mijn emoties schieten alle kanten op.
- Mijn planning? Bestaat niet meer. Want als ik te weinig slaap, begin ik de dag al achter de feiten aan te lopen.
- Hyperfocus op complete onzin. Ik kan moe zijn en tóch besluiten om urenlang research te doen naar het perfecte mojito-recept. Prioriteiten? Nooit van gehoord.
En het ergste? Hoe slechter ik slaap, hoe chaotischer mijn ADD overdag wordt. En hoe chaotischer mijn ADD overdag is, hoe moeilijker ik ‘s avonds kan slapen. Een eindeloze loop van vermoeidheid en chaos.
Wat is voor mij écht helpend? Of althans, een beetje….
Na talloze mislukte experimenten, waaronder slapen met een meditatie-app, slaapthee en zelfs een ASMR-video waarin iemand fluisterend een boek over tapijtreiniging voorlas heb ik een paar dingen ontdekt die mij wél helpen.
- Een slaapwekker zetten.
Niet om op te staan, maar om mezelf eraan te herinneren dat het tijd is om richting bed te gaan. Anders blijf ik hangen in het "nog even"-stadium en eindig ik om 02:00 op YouTube met een tutorial over hoe je zelf ijslolly’s maakt.
- Brein-droppen voor het slapengaan. (Parkeer je mentale chaos op papier óf je notities app)
Ik schrijf álles op wat in mijn hoofd zit, van serieuze to-do’s tot absurde hersenspinsels. Ten minste, dit probeer ik mijzelf sinds kort aan te leren. Ik vind dit enorm lastig en als de politie ooit mijn telefoon vind en mijn notities bekijkt laten ze mij opsluiten, maaaarr dit voorkomt dat ik om 02:00 denk "O nee! Ik moet nog een afspraak maken!" en vervolgens drie uur wakker lig.
- Geluid als slaap-hack.
Stilte betekent dat mijn hersenen hun eigen talkshow starten. Daarom luister ik naar:
- White noise of regenachtige ASMR.
- Een saaie podcast met een monotone stem.
- Een luisterboek over een onderwerp waar ik nét niet genoeg in geïnteresseerd ben.
- Melatonine en magnesium: redmiddel of marketingtruc?
Sommige mensen met ADD zweren bij magnesium en melatonine. Voor mij helpt magnesium om minder rusteloos te zijn, en melatonine.. nou ja, alleen als ik het op tijd neem en je kunt raden dat dit dus zelden gebeurd. (Niet pas om 01:30 denken "Oh ja, misschien moet ik dat nu nemen.")
- Accepteren dat mijn slaap nooit perfect zal zijn.
Zoals bij bijna alle obstakels is acceptatie ‘key’. Ik kan mijzelf blijven forceren om een perfecte slaaproutine te hebben, maar laten we realistisch zijn: never gonna happen!
In plaats daarvan focus ik op kleine verbeteringen. Als ik mijn interne rave kan downgraden van een losgeslagen VIP-club naar een knusse cocktailavond met wat zwoele loungebeats, dan noem ik dat een overwinning.
Conclusie: Geen perfectie, maar wel progressie!
Ik ga waarschijnlijk nooit de persoon worden die om 20:30 vrijwillig in bed ligt en om 05:30 fris en fruitig opstaat. Mijn brein is gewoon niet gebouwd voor dat soort stabiliteit. Maar ik heb geleerd dat elke kleine verbetering telt.
En jij? Heb jij ook een brein dat 's nachts verandert in een discotheek vol onnodige gedachten?
Heb je een gouden tip, die ik ongetwijfeld ga uitproberen en vervolgens weer vergeet?
Let me know!
Liefs,
Mandy
Reactie plaatsen
Reacties