“Mama, schrijf je geen blogs meer?”
“Jawel hoor meisje, wadan?”
“Nou, ik zie er geen meer online komen..”
Dat dus. There she is, my beautiful mirror: het moment waarop je dochter je onbedoeld een mentale bitchslap geeft.
Want inderdaad: het is stil geweest. Lang stil geweest.
Geen paniek hoor, ik ben er nog, maar schrijven? Dat lukte ff niet. En niet omdat ik onder een steen lag, maar eerder onder een berg verhuisdozen, therapieverslagen en de chaos in m’n eigen brein.
Het was stil. Niet per ongeluk, wel verklaarbaar.
De afgelopen maanden waren.. Hoe zal ik het zeggen.. Eigenlijk een soort van survivalparcours zonder eindstreep:
Verhuizing. Therapie. Werk. Het huishouden. Er zat geen ruimte meer in m’n hoofd. Zelfs geen gaatje om één letter in te proppen, laat staan een hele blog!
En toen was het ''vakantie''. In mijn geval was dat: dozen sjouwen, omgevingsgeluiden filteren met noisecancelling oordoppen en stresshappen alsof het een zomersnack was. Vervolgens ergens daar, tussen de pleisters en de plakband, kreeg ik te horen: “Mevrouw, u zit in een burn-out.”
Ik? De doordouwer? De regelteef? De kom-maar-het-lukt-wel?
Maar ik doe toch alles nog? Tot ik me realiseerde dat juist dát het probleem is wanneer je lichaam schreeuwt dat het op instorten staat. Met als kers op de taart: mijn ADD-brein, dat al overuren draait sinds 1992.
Ondertussen loopt mijn therapie gewoon door. Elke week weer graven, duiken, voelen, ontleden.
Focus: traumaverwerking. Of zoals ik het noem: met blote handen graven in je eigen ziel met iemand naast je die vraagt: ''Wat voel je daar dan bij?''
Door een aantal topics en gebeurtenissen kwam mijn verleden ineens weer in m’n gezicht geslingerd. Triggers everywhere.
Alsof m’n innerlijke kind aan de noodrem trok en riep: “Hoi! Remember me? Tijd om de shit die je keurig onder het vloerkleed hebt geveegd alsnog op te ruimen.”
En daar zat ik dan. Vol in het heden, met m’n verleden als gezelschap.
Ik ruim op. Met veel geploeter. En een therapeute waar ik stilletjes een standbeeld voor wil oprichten.
Geef die vrouw een lintje. Of een vakantie. Of allebei!
Zonder haar had ik niet doorgehad dat m’n verleden weer m’n heden was geworden & dat ik dus niet achteruitging, maar dat ik eindelijk echt aan het verwerken was.
Wat ik dus leerde?
Terugglijden is niets om je voor te schamen. Soms is het nodig. Soms moet je struikelen over je oude rommel om te weten wat je nog op mag ruimen. Je bent niet terug bij af, maar je bent terug bij de kern!
Dan nu het hoofdgerecht: ADD + trauma + burn-out.
Een trio dat geen enkele datingsite ooit zou matchen, en terecht! Het was geen succescombinatie, maar een chaotisch circus met losse veters, vallende tentstokken en een clown huilt achter zijn make-up.
ADD alleen is al een dagtaak. Zeker als je hersenen besluiten dat het nu het moment is om de la te gaan opruimen in plaats van je to-do-lijst af te werken. Voeg daar trauma’s aan toe die plots uit de schaduw springen en een burn-out die zegt dat je gas terug moet nemen, terwijl je hoofd fluistert: “Zullen we anders drie bedrijven starten en het huis verbouwen?”
Kortom: het was chaos en dan bedoel ik niet de creatieve soort.
Maar hé. Ik ben er nog. Ik schrijf weer.
Niet omdat ik alles op de rit heb. Niet omdat ik me nu ineens fantastisch voel, maar omdat ik voel dat ik dit weer wil.
Omdat woorden mij helpen. Omdat ik mezelf wil terugvinden tussen de lettertjes.
Dus idd.. Het was stil, verklaarbaar, maar ik ben terug.
En weet je wat? Soms begint herstel niet met een grote doorbraak, maar gewoon met één eerlijke alinea.
Lieve schat, als jij ook midden in je chaos zit: je hoeft het niet meteen te fixen.
Soms is het al genoeg om toe te geven dat het veel is.
En dat je het mag voelen.
Zonder oordeel.
Zonder haast.
We hebben geen handleiding gekregen bij ons brein. Maar we hebben wel elkaar. En koffie, uhh cocktails. En eventueel een therapeute met een lintje.
Liefs,
Mandy.
Reactie plaatsen
Reacties
Nelleke
Ik weet wat je voelt en meemaakt, het is allemaal zo herkenbaar soms bedoel vaak is het van alles willen en niks kunnen niet omdat je niet wilt maar omdat het gewoon niet lukt en dan vooral omdat je hoofd er niet zoveel zin in heeft maar gaat denken ipv doen ikzelf heb momenteel zoveel aan mijn hoofd wat ik niet kan uiten puur omdat dat niet lukt zonder ruzie te maken met mijn geliefde terwijl het vaak niet eens aan haar ligt maar aan wat er door mijn hoofd heen gaat terwijl je alles goed probeert te doen en het dan niet eens lukt omdat het volgens je hoofd niet goed genoeg is wat je doet en dan het beter kan of meer het gevoel dat je niet goed genoeg bent of teveel maar goed fijn dat je weer terug bent