Allright, a lot going on, stof tot nadenken.. Plan de champagne.. Champagne? Campagne Mandy, FOCUS! Ik pak pen en papier, want een post-it is bij lange na niet groot genoeg, en begin te schrijven..
Ik wist precies waar ik het in deze blog over wilde hebben, maar nu ik hier zit, komt het er even niet uit.
Mijn klapdoos een paar dagen niet open gehad, althans niet om te bloggen, maar nu pak ik ‘m er weer bij en dwing mezelf om verder te schrijven. Waar ging het ook alweer over?
Oh ja, de volgende uitdagingen die vaak om de hoek komen kijken bij ADD: vergeetachtigheid, moeite met de draad oppakken en geen lange termijnvisie kunnen overzien.
Meestal geef ik voorbeelden uit het verleden, maar vandaag neem ik je mee in mijn eigen hier en nu. De laatste dagen zit ik wat vaker in mijn eigen bubbel. Er speelt van alles in mijn persoonlijke leventje en dat merk ik.
Vorige week donderdag kreeg ik uitslagen bij de cardioloog. Best spannend voor zo’n jong bloempje als ik, maar hé, mijn glas is altijd halfvol, dus op naar de vervolgonderzoeken in februari!
Dinsdag had ik een heftige sessie met mijn therapeut, traumaverwerking. Ik schrok van mezelf. Niet alleen omdat we samen precies de vinger op een van mijn zere plekken legden, maar ook door het besef wat een trauma met iemand kan doen. Omdat dit trauma familiebanden betreft, ga ik er inhoudelijk (nog) niet op in, maar ik wil wel delen wat het met me deed. Eerst werd ik overspoeld door de Niagara Waterfalls die over mijn wangen stroomden, maar binnen enkele minuten sloeg het om in woede. Een diepgeworteld gevoel van boosheid borrelde op; ik wilde alles binnen mijn vizier tegen de muur kapot gooien. Gelukkig kon ik mezelf inhouden. Zonde van die mooie kandelaars die ik net heb gekocht voor mijn nieuwe interieur. Toen ik eenmaal gekalmeerd was, sloten we de sessie af, en er verscheen alweer een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik belde mijn hubby even en ging daarna gewoon weer aan het werk. Nou ja, gewoon.. Ik belde mijn directeur en verdwaalde vervolgens in mijn 48 openstaande tabs. Ik deed mijn ding, zoals altijd, maar merkte dat het mij moeite kostte om de draad op te pakken. De zakelijke mail waar ik voor mijn therapie aan begonnen was? Geen idee waar ik gebleven was. Erg? Nee hoor, op therapiedagen mag ik thuiswerken, dus dan opent mijn klapdoos ‘s ochtends wat eerder en sluit ‘s avonds wat later.
En toen was het donderdag… Volgende KUT-verhaal.. Ik had een afspraak voor een uitstrijkje. De laatste keer was alles in orde, maar dat is voorheen niet altijd zo geweest. Tijdens het gesprek met mijn arts vertelde ik eerlijk waar ik zoal tegenaan loop en waarom ik een paar maanden eerder dan gepland bij haar zit. Tot mijn verbazing zei ze: ‘Ik weet dat je nog jong bent, maar je kunt geen kinderen meer krijgen. Is het de overweging waard om je baarmoeder te laten verwijderen?’
Ik was compleet overrompeld. Meerdere keren heb ik dit zelf geopperd, maar telkens werd er niet op ingegaan. En nu, ineens, worden mijn gebeden verhoord. We spreken af dat we op korte termijn voor verlichting gaan zorgen en dat ik serieus over een operatie na ga denken.
En daar kwam het: schakelen, nadenken. Diep vanbinnen maakte ik een vreugdedansje, maar tegelijkertijd sloeg de paniek toe. Hoe ga ik mijn werk regelen? Wie vangt de kinderen op? Kan ik alles wel op mijn man afschuiven? Ik verloor het overzicht volledig. Dit stond niet in de planning. Weken van herstel en géén impulsieve acties, maar hoe ziet dat eruit op de lange termijn? Ik weet het niet. Ik KAN het niet overzien. Een gave? Misschien. Maar vooral nog meer stof tot nadenken.
Gaandeweg de week merkte ik dat ik mijn medicatie steeds te laat innam, dat het aantal post-its op mijn bureau explosief groeide en dat ik onbegrijpelijke notes in onze gezamenlijke agenda dropte. Mijn hoofd zat te vol en daardoor vergat ik van alles. Maar inmiddels weet ik: dit is hoe het werkt bij mij. Als mijn hoofd vol is, raakt mijn toekomstvisie vertroebeld, en hoe meer dat gebeurt, hoe moeilijker het wordt om verder te gaan waar ik gebleven was.
Valt jou trouwens iets op aan mijn blogs? Vergeetachtigheid kwam ook al aan bod in blog 3. Bij mij lijkt het dus vooral op te spelen als mijn hoofd overloopt. Dit zorgt dan weer voor die vertroebelde toekomstvisie en moeite hebben met het herpakken van bezigheden. Toch wel komisch hé, die verbanden? Nog meer om over na te denken tijdens mijn reis..
Misschien is het wel zo simpel: hoe voller het hoofd, hoe waziger de toekomst.
Liefs,
Mandy
De haarkleur van de dame in mijn afbeeldingen kleuren trouwens mee met mijn impulsieve kappers skills.. Als ik verander, dan mijn afbeeldingen ook :)
Reactie plaatsen
Reacties