‘Let goed op’.. ‘Doe dit’.. ‘Als je nou’..
Planningen voelen als confetti op kleur sorteren: leuk bedacht, maar binnen no-time overal verspreid.
Instructies? Die dwarrelen vrolijk neer, maar landen zelden op de juiste plek.
Mijn systeem is gewoon altijd in feestmodus, zónder opruimplan!
Vroeger voelde luisteren als proberen een razendsnelle trein bij proberen te houden terwijl ik op rolschaatsen stond. Ik hoorde geluid, maar de boodschap ging vaak in rook op.
Instructies kwamen binnen als zeepbellen: even helder en glanzend, maar voor je ze kon grijpen—PLOP—weg. Mijn naasten vroegen zich af of er sprake was van een selectief gehoor, en ondertussen vond het brein áltijd iets boeienders om mee bezig te zijn. Structuur en herhaling helpen, zeggen ze. Maar probeer confetti maar eens terug in het kanon te stoppen.
En dan nog patronen & routines.. Hoe doen mensen dat zonder zichzelf compleet te vervelen? Ik begon honderd keer aan een vaste ochtendroutine, maar na 4 dagen werd het ofwel vergeten, of voelde het alsof ik gevangen zat in een systeem dat voor robots gemaakt was.
Luisteren, of beter gezegd het gebrek hieraan. Moeite hebben met opvolgen van instructies én het creëren van structuur door middel van patronen & routines is vaak enorm lastig wanneer je gezegend bent met ADD, maar hier komt het mooie: ik heb een weg gevonden die wél werkt. En nee, dat betekent niet dat ik ineens een planning-goeroe ben geworden, maar beetje bij beetje leer ik mijn chaos temmen.
Zoals je reeds weet is mijn omgeving een kleurrijke explosie van post-it’s met herinneringen, taken en af en toe een opbeurende quote. Mijn telefoon pikt het op waar de post-its tekortschieten, met alarmsignalen die me eraan herinneren dat er ook nog zoiets bestaat als afspraken nakomen.
En routines? Nou, ik heb een manier gevonden om ze draaglijk te maken. Geen stijve ‘om 07:03 tandenpoetsen’-achtige schema’s voor mij, maar flexibele structuren waarin ik speelruimte heb. Taken hak ik in stukjes zodat ik mijzelf niet overvraag en als ik merk dat iets écht niet werkt, dan pas ik het gewoon aan. Het is niet perfect, maar het werkt wel voor mij!
Waar ik vroeger verloren ging in een warboel van ‘oh ja, dat moest ik nog doen’, heb ik nu een georganiseerde chaos die in mijn optiek wel aardig functioneert. Dus nee, mijn brein wordt nooit een strak georganiseerde machine en confetti blijft nu eenmaal lastig terug in het kanon te stoppen. Maar dat geeft niet. Met een arsenaal aan post-its, slimme trucjes en een gezonde dosis zelfspot heb ik mijn eigen manier gevonden. Geen perfect systeem, maar wel eentje dat werkt en dat is uiteindelijk het enige dat telt.
Liefs,
Mandy
Reactie plaatsen
Reacties