Van knikkertje tot chaos.. Mijn ADD-Brein op standje paniek:
Soms neemt het leven een afslag die je niet had ingepland. Een beetje zoals als je onderweg naar de favoriete kledingwinkel van je vriendin ineens in een tattooshop belandt. Maar goed, mijn laatste blogs waren misschien wat luchtiger dan normaal. Waarom? Nou, simpel: mijn hoofd liep al over en ik had gewoon niet de energie om mij verder te verdiepen in de gaven van ADD. Maar nu is het tijd om even écht te delen wat er speelt en daarom gaan we weer eens een uitstapje maken in alweer mijn 12e blog.
Met de deur in huis: ik heb een knobbeltje ontdekt in mijn borst.
Zo.. Dat is eruit!
Een paar weken geleden merkte ik dat mijn borst gevoelig was, met een rood plekje dat ook nog eens jeukte. Mijn hormonen zijn normaal al een circusact op zichzelf, dus ik dacht: gaat wel weer over. Totdat ik ‘s nachts wakker werd van de pijn, voelde & oh, hallo knikkertje.
En daar begon het innerlijke gevecht:
👉 Man, je moet bellen!
👈 Nee joh, stel je niet aan, morgen is het vast weg.
👉 Maar wat als het niet weggaat!?
👈 Damn, ik ben even helemaal klaar met dokters en ziekenhuisbezoeken.
Na een paar slapeloze nachten en een verhitte discussie thuis (lees: ik was koppig, een ander had gelijk), besloot ik toch maar mijn huisarts te bellen. Binnen no-time zat ik daar, voelde de dokter even stevig mee & jahoor, verwijzing naar het borstcentrum.
En toen knapte er iets….
Tatoeages, thee & impulsieve beslissingen:
Enigszins bedroefd reed ik naar huis, met mijn hoofd vol zorgen en toen ging mijn telefoon (via de carkit uiteraard, oom agent leest vast ook mee), mijn lieve vriendin M. haar voelsprieten waren vlijmscherp en een klein uurtje later zaten we samen aan een kop thee aan de welbekende nieuwe eethoek. Je leest het goed: THEE! Ik leef niet alleen op cocktails & bubbels.
M. wilde nog iets omruilen in de stad en vroeg of ik meeging. Eventjes eruit, frisse neus halen en lekker slap ouwehoeren. Wij kregen het over tatoeages & piercings en warempel.. Voor wij het wisten, stonden wij voor een tattooshop. Dit was écht toeval, wij wisten niet dat deze daar gevestigd was. M. kijkt mij aan. Ik kijk haar aan. “Vraag het gewoon.”
Voor mijn ADD-brein überhaupt de kans kreeg om te protesteren, zat ik al in die stoel. Een kwartier later liep ik de deur uit met het plakplaatje dat al een eeuwigheid op mijn verlanglijstje stond. Een spontaan fuck it-momentje was precies wat ik nodig had. Heerlijk!
Hierna besluit ik om knikker-case én mijn blog eventjes te parkeren, totdat de onderzoeken achter de rug zijn én om de rust enigszins te kunnen bewaren in mijn koppie.
De paniek sluipt er toch in:
Ik dacht dat ik na het parkeren van knikker-case de rust weer een beetje terug had gevonden, maar een blik op de familieplanner deed mij anders vermoeden: Maandagochtend, ziekenhuisafspraak.
BAM! Paniek….
Tot nu toe had ik alles nog redelijk relaxed benaderd. Oké, dat knikkertje zit er, maar dat zegt niet meteen iets ergs, toch? Maar plotseling nam de angst mij compleet over. Ik probeerde mij te vermannen, gooide ‘s ochtends een laag make-up op en ging werken. Met trillende handjes en een beetje stilletjes zat ik aan mijn bureau, maar de zenuwen wonnen. Een drietal keren ren ik vanaf mijn bureau naar het toilet om te spoegen. Dat schatje van een directeur van mij merkt dit op en vroeg droog: “Ben je zwanger?” Degene die hem kennen, kunnen zich indenken hoe dit klonk. Het ijs was meteen gebroken. We lachten, en ik voelde me weer iets meer mezelf.
11:00 uur: Tijd om richting het ziekenhuis te gaan. Die paar meter van de ingang naar de wachtkamer voelden beladener dan the walk of shame na een vreselijke one-night-stand met carnaval. Je weet wel, dat moment dat je de trap af sluipt en jezelf naar buiten wurmt voorbij mensen waarvan je helemaal niet wilt dat het je nieuwe schoonouders worden in een te strak jurkje en met je hakken in je hand.
Mijn mammografie werd gemaakt, in de onderzoekskamer met een niet al te lieve zuster overvalt de paniek mij compleet. Zij stelt mij enkele confronterende vragen en ik krijg een zweetaanval van heb ik me jouw daar. Ik begin te hyperventileren en wordt licht in mijn hoofd.
Ruim een kwartier & 4 foto’s van mijn beide vriendinnetjes verder mag ik meelopen met haar naar een andere ruimte. Omdat het knikkertje goed zichtbaar & voelbaar is en ik (blijkbaar) weinig klierweefsel heb mag ik door voor een echo.
Samen lopen wij langs mijn man, hij ziet de paniek op mijn gezicht en wilt zich bij ons voegen, maar dit mag niet. Helaas zijn er geen artsen aanwezig met als gevolg dat er indien nodig niet direct een bioptie gemaakt kan worden. Ik moet wachten op de uitslag bij de aanvragende arts. F*CK.. heb ik weer!
Wat doe je dan? Juist, terug naar kantoor en ‘gewoon’ weer aan het werk.
En toen ging de telefoon:
Daar was ie dan.. De uitslag.. GÉÉN kwaadaardig knikkertje.. Godzijdank!
Dit wil niet zeggen dat ik klaar ben in het ziekenhuis, maar voor nu ga ik even genieten van het moment en een heerlijke, lange wandeling maken om alle emoties van de afgelopen weken een plekje te geven.
Tijdens deze rollercoaster ben ik mijzelf gaan verdiepen in stress en hoe ADD’ers hier anders op kunnen reageren dan mensen zonder deze diagnose. En goh, wat een feest der herkenning!
Iedereen heeft een primaire stressreactie die te herleiden valt naar de 4F-response:
🔥 Fight (Vechten) → Boos, fel reageren, snel geïrriteerd zijn.
🏃♀️ Flight (Vluchten) → Taken uitstellen, afleiding zoeken, situaties vermijden.
🥶 Freeze (Bevriezen) → Blokkeren, niet weten wat te doen, afsluiten.
🤗 Fawn (Pleasen) → Overmatig behulpzaam zijn, geen ‘nee’ durven zeggen.
Mensen schakelen tussen deze reacties, afhankelijk van de situatie. Het is een stressrespons, diepgeworteld in ons zenuwstelsel. Iedereen ervaart dit op zijn/haar eigen manier.
Ik? Nou, ik koos blijkbaar voor ‘Flight’ en rende mijn stress bijna letterlijk weg.. Rechtstreeks de tattooshop in.
Wat maakt stress anders bij ADD’ers?
Hoewel iedereen stress ervaart, zijn de reacties bij ADD vaak intenser, chaotischer en moeilijker te reguleren. Dat komt door een aantal factoren:
- Sterkere emotionele reacties → Stress komt harder binnen, waardoor je sneller schakelt tussen de 4F’s.
- Minder controle over impulsiviteit → Je schiet van ‘Fight’ naar ‘Flight’ zonder dat je grip hebt op je reactie.
- Tijdsbeleving is anders → Stress voelt als een acute crisis, waardoor je sneller bevriest of in paniek schiet.
- Hyperfocus & chaos → Je raakt zó gefixeerd op één stressfactor (Freeze), of doet juist alsof er niks aan de hand is (Flight).
Maar daar stopt het niet.. Waarom blijft stress bij ADD’ers langer hangen?
Wanneer de eerste stressreactie weggezakt is, is het voor veel mensen weer klaar. Bij ADD’ers kan dit echter nog even doordenderen, doordat onze hersenen net wat anders werken:
- Verminderde dopamine-regulatie → Hersenen schreeuwen om prikkels.
In mijn geval: óf hyperfocus op werk, óf totale verlamming. - Chaotische executieve functies → Plannen? Wat is dat?
Ik schrijf iets op een post-it en vergeet het vervolgens alsnog. - Emotieregulatie.
De ene minuut huil ik in de auto, de volgende minuut lach om flauwe grappen & vervolgens beland ik weer in een paniekaanval. - Copingmechanisme.
Ik vlucht graag in mijn werk, want dan hoef ik niet na te denken.
Kort samengevat: iedereen ervaart stressreacties, maar bij ADD zijn ze vaak intenser, onvoorspelbaarder en blijven ze langer hangen.
Wat kan helpend zijn?
✔️ Structuur aanbrengen. LOL, ik probeer het!.
✔️ Mindfulness. Lees: diep zucht en hopen dat het helpt.
✔️ Bewegen. Dansen op foute 90’s hits in de auto telt ook.
✔️ Extern geheugen. Want in mijn hoofd raakt alles kwijt.
Waarom ik deze blog schreef?
Niet alleen om mijn eigen chaos te ventileren, oké misschien een beetje, maar vooral als een vriendelijke reminder:
CHECK THE TITTIES!(o)(o)
Niet uit paniek, maar uit zelfzorg. Je verdient het om goed voor jezelf te zorgen, en daar hoort luisteren naar je lichaam bij. Merk je iets wat anders voelt dan normaal? Twijfel niet en bel je huisarts. Je hoeft je niet te schamen. Jij en je gezondheid zijn belangrijk, dus wees een beetje lief voor jezelf én voor je borsten. 💕
Liefs,
Mandy
Reacties
De 4 f-en dagelijkse strijd heb ik ermee maar nelleke wat fijn dat jij er zo open over bent en eindelijk heb ik iemand in de omgeving die weet en meemaakt wat ik ook meemaak met de dagelijkse dingen zou zeggen welkom in het leven met add en het heeft ook zeker goede dingen hoor maar vaker minder goede dingen en dat resulteert vaak in onbegrip en discussie vanuit de wederhelft en dat maakt het dan weer moeilijk 🤦
Rillingen over mijn lijf schatje.
Reactie plaatsen